کتاب طعم شیرین خدا (جلد 10) - (اثر محسن عباس ولدی)

کسی که به آشنایی معمولی با آیه های قشنگ قرآن و حدیثای نورانی اهل بیت (ع) داشته باشه به راحتی میتونه ادعا کنه رشد معنوی هر فردی وابسته به نوع حضور اجتماعی اونه بر اساس تفسیری که خیلیا از حضور اجتماعی دارن کسی که در طول شبانه روز از این کلاس در می‌آد و به اون کلاس میره از این کانون به اون کانون در حال رفت و آمده و تو جمع های مختلف حضور پیدا میکنه به فرد اجتماعیه در حالی که میشه به فردی یه عالمه تو جمع های مختلف حضور داشته باشه ولی از نگاه دینی بهش بگیم آدم فردگرا و خودخواه چون همه برنامه های زندگیش حتی همون حضور اجتماعی شم بر اساس منافع و دوست داشتنی‌های فردیش مدیریت میشه این نوع تعریف از اجتماعی بودن با اون نگاهی که دین از اجتماعی بودن به ما میده تفاوت زیادی دارهاز نگاه دینی آدم اجتماعی آدمیه که «جامعه» رو پایه اساسی تو مسیر برنامه معنوی و بندگیش قرار میده «اجتماع» تو برنامه آدمی که اهل توحیده حاشیه نیستبحث این نیست که اگه تو برنامه معنویش جایی برا اجتماع باز نکنه میتونه رشد کنه اما رشدش کند و آهسته است، بلکه این فرد اصلاً نمی تونه رشد کنه